10 Ocak 2008 Perşembe

SABRIMIN TAŞTIĞI AN....

Her insanın bir sınırı vardır. En sabırlı insanın bile bir patlama noktası vardır;ne kadar sakin olursanız olun damarınızın öyle bir yeri vardır ki biri gelip ona bastığında en suskun en saygılı halinizden bile çıkabilecek hale gelirsiniz.

Ama hayatın getirdiği bazı zorunluluklar yüzünden;siz her ne kadar kendinizin ya da çevrenizdekilerin hakkını yedirmeyen, adaletsizliğe katlanamayan biri olsanız da susmak zorunda kalırsınız. Tıpkı şu anda benim olduğum gibi....

İçimden bağıra çağıra kızmak,içimdeki herşeyi söylemek geliyor.Bu tip hareketleri haketmediğimi, daha fazla takdir görmem gerektiğini,yaptığım o ufak tefek hatalardan ziyade emek verdiğim benim sayemde gerçekleşen şeylerin biraz olsun övgü görmesini istiyorum....

Çok kırgın ve de kızgınım bana hakettiğim değeri vermeyen,emeğimin karşılığını almamı sağlamayan ve bunun için önüme saçma sapan bahaneler sunan herkese... Ben bunu haketmedim. Ne bana verdiğiniz bu değeri ne hakkımı yemenizi ne de bu davranışları....

Şu an Allah'ın adaletine güvenmekten ve onları Allah'a havale etmekten başka hiçbişey yapamıyorum.ama yakındır,elbet benim de konuşacağım gün gelecek !!!!

Not: Bu yazımı yorumlara kapatıyorum ve anlayacağınızı umuyorum... Print this post