18 Nisan 2012 Çarşamba

IŞIK DURU ILE HAYAT

Canakkale'deyiz...Eceabat'ta deniz kenarinda az sekerli sabah kahvemi yudumluyorum.Dun pastanenin orada gordugum insanlarla iki laf etmeye calisan yasli amcayla ilgili bir iki satir yazasim var.Icime dokunmus onun kimsesizligi.Oturabilir miyim diye soruyor fakat bos koltuga ragmen yer yok diyorlar.Ellerini arkasina baglayip sessizce uzaklasiyor.uzuluyirum; ne zaman bu kadar uzaklastik insanligimizdan BİZ? Ya da insanlar hep mi boyleydi
?Mayis 2011 den beri yazmamisim buraya.Neredeyse bir yil olmus.Duru'nun gelis hikayesini yazmaya niyetlenip yarim kalmis hevesim.Simdi 6.5 aylik olmus minigim.Bundan sonra kagidi kalemi alsam elime kizim bir 30 yil sonra okur mu bu satirlari??? Print this post

3 yorum:

Kirpikteki Gözyaşı dedi ki...

Okur tabiki:) Çok da keyif alır eminim:) Keyfiniz bol olsun;)

TuBiKKo dedi ki...

Sagol canim.beraber olsun:)

Adsız dedi ki...

okur da sen bi yazmaya başlasan :)