23 Eylül 2008 Salı

CRAIOVA GUNLUKLERİ 22.09.08

İşte şimdi yalnızlığın ortasında gerçekten yapayalnız olmanın ne demek olduğunu anlıyorum bütün yüreğimle…..

Craiova’DAYIM..Dünyanın hiç bilmediğim milyonlarca metrekaresinin birinde Romanyada bir şehirde lojmanın orta yerinde halının üstünde oturmuş içimi kemiren çaresizliği bütün iliklerimde hissediyorum…İtiraf etmeliyim ki korkuyorum da…Bu evde yalnız başıma nasıl kalıcam ben şimdi….Hiç kontorum yok,internet bağlantım yok….Sevdiklerimden kilometrelerce uzakta tanıdık bir sese hasretim…. Bu gece sabaha nasıl varır bilmiyorum….

İlk kez yurtdışına tek başıma geliyorum..Zaten toplamda da ikinci çıkışım ya…..

Belki komik gelecek ama sürgündeymiş gibi hissediyorum kendimi….Bir an önce sabah olsun buradaki işim bitsin ve yuvama vatanıma döneyim istiyorum….

Bugüne kadar içimde hissettiğim hiçbir yalnızlığın şu anki ile yakından uzaktan alakası yok desem yeterli olur mu acaba? Ki ben yalnızlıklarımın hep büyük olduğunu sanırdım….
Şimdi sonbaharın tanıdık hüznü yerini kedere ve acıya bıraktı….

Beni burada eli kolu bağlı çaresiz bıraktın ya…………………..Ağlamak istiyorum……

Şimdi yanında olmayı öyle çok isterdim ki…Sensizlik çaresizken neden daha keskin… Peki ben kendimi neden bir daha hiç geri dönemeyecekmişim ya da seni göremeyecekmişim gibi hissediyorum…..

Çabuk geçsin bu iki gün lütfen Allahım……